Δευτερολογία του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή, στη συζήτηση για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Εσωτερικών με τίτλο: «Άρση περιορισμών για την εγγραφή στους ειδικούς εκλογικούς καταλόγους εκλογέων εξωτερικού»

Ευχαριστώ, κ. Πρόεδρε. Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω τη δευτερολογία μου με μία λίγο πιο εκτενή αναφορά και απάντηση στις τοποθετήσεις των πολιτικών αρχηγών γύρω από τα ζητήματα των δασικών πυρκαγιών, καθώς το θέμα είναι στην κυριολεξία φλέγον και πιστεύω ότι απασχολεί όλη την ελληνική κοινωνία. Και είναι καλό σε αυτήν την αίθουσα, καθώς διέκρινα, παρά τις επιμέρους διαφωνίες, μια διάθεση εξεύρεσης ενός κοινού τόπου για το πώς θα βαδίσουμε στο μέλλον, να είμαστε τουλάχιστον σίγουροι ότι ξεκινάμε από την ίδια αντικειμενική αφετηρία για το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα.

Κατ’ αρχάς, κα Κωνσταντοπούλου, χρησιμοποιήσατε ένα -πιστεύω- σωστό επιχείρημα, το κατά πόσον το κράτος πράγματι μαθαίνει από τις τραγωδίες οι οποίες μας πονούν όλους και τις οποίες δύσκολα μπορούμε να ξεχάσουμε. Και κάνατε μία συγκεκριμένη αναφορά στο Μάτι, όπου παραπάνω από 100 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους πριν από ακριβώς πέντε χρόνια, μία συλλογική τραγωδία που πιστεύω ότι μας στοιχειώνει όλους και η οποία πιστεύω οδήγησε, παρά τους επιμέρους διαξιφισμούς και από την προηγούμενη κυβέρνηση, σε μία πρώτη προσπάθεια να δούμε πραγματικά ποια είναι τα αίτια των δασικών πυρκαγιών και κυρίως τι μπορούμε να κάνουμε για να τις αντιμετωπίσουμε πιο αποτελεσματικά. Ο κ. Φάμελλος είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει χειριστεί το χαρτοφυλάκιο του περιβάλλοντος, οπότε πιστεύω ότι γνωρίζει αυτά τα θέματα σε βάθος.

Θέλω, λοιπόν, να είμαστε σίγουροι ότι συμφωνούμε στο τι έχουμε κάνει αυτά τα τέσσερα χρόνια ως κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, υλοποιώντας τη δέσμευση την οποία είχαμε αναλάβει το 2019, να θέσουμε τα ζητήματα της Πολιτικής Προστασίας σε απόλυτη πρώτη προτεραιότητα, για να μπορούμε να χτίσουμε πάνω σε αυτά και να δούμε τι πρέπει να κάνουμε περισσότερο. Και προφανώς αυτά τα οποία έχουν γίνει δεν αρκούν.

Και με την ευκαιρία αυτή, θα ήθελα να απαντήσω και σε ορισμένους μύθους -καλοπροαίρετους, πιστεύω- οι οποίοι διακινούνται με μεγάλη ευκολία και απλοϊκότητα γύρω από τα ζητήματα της αντιμετώπισης των δασικών πυρκαγιών στο πεδίο, την ώρα που η φωτιά στην κυριολεξία καίει.

Λοιπόν, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δημιούργησε το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας και Κλιματικής Κρίσης ως μία ανεξάρτητη δομή, με διοικητική αυτοτέλεια, με ξεχωριστό προϋπολογισμό, αναβαθμίζοντας ουσιαστικά αυτό το οποίο, θα θυμάστε, στο παρελθόν ήταν μια Γενική Γραμματεία. Γενική Γραμματεία Πολιτική Προστασίας, η οποία μάλιστα το οξύμωρο είναι ότι στεγαζόταν και σε ένα κτίριο το οποίο ήταν περίπου ετοιμόρροπο.

Θα είχαμε, δηλαδή, κ. Φάμελλε, την ιδιαιτερότητα αν είχαμε, ο μη γένοιτο, ένα μεγάλο σεισμό, το πρώτο κτίριο το οποίο θα έπεφτε, να ήταν το κτίριο της Πολιτικής Προστασίας. Αυτή την κατάσταση παραλάβαμε το 2019. Και σήμερα έχουμε ένα αυτοτελές Υπουργείο -εκτός από την οργανωτική του δομή, τον σχεδιασμό, θα έλθω στην συνέχεια στις δράσεις τις οποίες έχει υλοποιήσει- το οποίο μας δίνει και τη δυνατότητα σε επιχειρησιακό επίπεδο να μπορούμε να συγκεντρώνουμε την πληροφορία, να κάνουμε καλύτερο συντονισμό, να έχουμε καλύτερη εικόνα τού τι συμβαίνει στο πεδίο. Όχι ακόμα σε αυτό το σημείο που θα θέλαμε, αλλά σίγουρα καλύτερη εικόνα από αυτή την οποία είχαμε στο παρελθόν.

Και επειδή, ξέρετε, πολύς λόγος γίνεται για την επιχειρησιακή πραγματικότητα στην αντιμετώπιση μιας μεγάλης φωτιάς και είναι εύκολη -θα έλεγα- η κριτική εξ αποστάσεως, εγώ θέλω να γνωρίζετε ότι οποιοσδήποτε πολιτικός αρχηγός θέλει να βρεθεί στο Συντονιστικό Κέντρο της Πολιτικής Προστασίας την ώρα που αντιμετωπίζουμε μια μεγάλη φωτιά, είναι ευπρόσδεκτος. Να δει πραγματικά ποιες είναι οι προκλήσεις της στιγμής, πώς λειτουργεί σήμερα ο συντονισμός, πώς παίρνουμε την πληροφορία, πώς δίνονται οι εντολές, ποια είναι τα βήματα τα οποία έχουμε κάνει, για να σχηματίσετε και εσείς μια καλύτερη άποψη, για το πόσο πραγματικά δύσκολο είναι να χειρίζεσαι μια μεγάλη πυρκαγιά στις πραγματικές συνθήκες του ελληνικού ανάγλυφου και της ελληνικής βιομορφολογίας.

Ως κάποιος ο οποίος έχει περάσει πολλές ώρες στο Συντονιστικό Κέντρο, νομίζω ότι γνωρίζω καλύτερα την τεράστια προσπάθεια την οποία καταβάλλουν όσοι βρίσκονται στο Συντονιστικό Κέντρο. Την απαραίτητη προϋπόθεση του σωστού συντονισμού, η οποία είναι μια κατάκτηση την οποία έχουμε πετύχει. Να μπορούμε να συνομιλούμε με την Αστυνομία, η οποία κάνει τις εκκενώσεις real time. Με το Λιμενικό, το οποίο είχε πλωτά μέσα για να μπορέσει να εκκενώσει 3.000 ανθρώπους. Δεν είναι απλή υπόθεση να εκκενώσεις 3.000 ανθρώπους από την θάλασσα. Και κάποιους λίγους ευτυχώς, γιατί δεν χρειάστηκε, η φωτιά ελέγχθηκε πολύ γρήγορα χθες στην Κέρκυρα, από την θάλασσα. Να μπορείς να μιλάς ταυτόχρονα με την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Να μπορείς να μιλάς με τους δασικούς.

Μιλήσατε για τους δασικούς, κ. Φάμελλε, για τη Δασική μας Υπηρεσία. Μα δεν γνωρίζατε ότι η Δασική Υπηρεσία ήταν ουσιαστικά υπό την εποπτεία των Αποκεντρωμένων Διοικήσεων, ακέφαλη, απομονωμένη ουσιαστικά από την πολιτική κατεύθυνση του Υπουργείου. Και επί δικής μας κυβέρνησης κάναμε μια σημαντική μεταρρύθμιση και φέραμε τους δασικούς υπό την εποπτεία του Υπουργείου Περιβάλλοντος, για να μπορέσουμε επιτέλους να έχουμε όχι απλά μια ενιαία δασική πολιτική, αλλά να έχουμε τους ίδιους τους δασικούς στο πεδίο, στον συντονισμό, την ώρα καταπολέμησης της φωτιάς. Διότι αυτοί γνωρίζουν το δάσος καλύτερα από οποιονδήποτε.

Φτιάξαμε λοιπόν αυτό το Υπουργείο, στο οποίο πρέπει να χτίσουμε περισσότερο, και το οποίο υλοποιεί μια σειρά από πολιτικές για τις οποίες θα σας μιλήσω σε λίγο. Δεν θα μιλήσω για το «112» πολύ, γιατί νομίζω ότι είναι ένα θέμα το οποίο έχει εξαντληθεί.

Θα αναφέρω όμως μια διάσταση αυτής της παρέμβασης, η οποία πιστεύω ότι έχει την αξία της. Οι Βρετανοί οι οποίοι βρέθηκαν στη Ρόδο αιφνιδιάστηκαν από το «112» και αιφνιδιάστηκαν για τον απλούστατο λόγο ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν υπάρχει «112». Δεν υπάρχει «112», τώρα πειραματίζονται και αρχίζουν και αντιλαμβάνονται την ανάγκη. Δεν έχουν πυρκαγιές, αλλά έχουν άλλες ανάγκες, έχουν πλημμύρες, μπορεί να έχουν άλλα φαινόμενα στα οποία χρειάζεται να ειδοποιήσεις τους πολίτες σε ένα κατεπείγον περιστατικό.

Άρα, αυτό το οποίο θεωρούμε ως αυτονόητο -και κεκτημένο, ευτυχώς, και δεν είναι μόνο το κεκτημένο ότι μπορούμε να στείλουμε ένα «112», αλλά το κεκτημένο είναι πως μπορούμε να κάνουμε την εκκένωση, την οποία αναλαμβάνει η Αστυνομία, η οποία πηγαίνει πόρτα – πόρτα σε δύσκολες συνθήκες, μαζί με τους εθελοντές και βγάζει ηλικιωμένους ανθρώπους, ανάπηρους από τα σπίτια τους.

Δεν είναι απλή υπόθεση αυτά. Δεν είναι απλή υπόθεση και όταν ασκείται -πάλι, το τονίζω- καλοπροαίρετη κριτική εξ αποστάσεως, ελάτε μια μέρα να δείτε τι σημαίνει αυτή η επιχείρηση πραγματικά στο πεδίο, πόσο σύνθετες είναι αυτές οι επιχειρήσεις και πόσα πράγματα μπορούν να πάνε στραβά. Ανά πάσα στιγμή πόσα πράγματα μπορούν να πάνε στραβά σε μία τέτοια επιχείρηση.

Να σας πω και ορισμένα πράγματα ακόμα τα οποία έχουμε κάνει και αυτά τα οποία θέλουμε να κάνουμε από εδώ και στο εξής: αυστηρότερες ποινές για εμπρησμό από πρόθεση και από αμέλεια. Τα εγκλήματα κατά του περιβάλλοντος είναι πλέον κακουργήματα. Ναι, οι περισσότερες πυρκαγιές είναι προϊόν ανθρώπινης αμέλειας ή δόλου, αλλά ανθρώπινο χέρι μπαίνει κατά κανόνα στις περισσότερες πυρκαγιές.

Αυξήσαμε τον αριθμό των εναέριων μέσων τα οποία μπορούμε να νοικιάσουμε. Θα έρθω στη συνέχεια σε αυτά τα οποία θα αποκτήσουμε. Λέτε, κα Κωνσταντοπούλου, και είναι κάτι το οποίο το ακούω εύλογα και ξέρετε, συνέχεια, σε κάθε πυρκαγιά, ειδικά όταν έχουμε ένα δύσκολο πεδίο με πολλές διαφορετικές πυρκαγιές -ειδικά η πυρκαγιά στη Ρόδο μας δυσκολεύει πολύ γιατί είναι σε αρκετά, όπως καταλαβαίνετε η Ρόδος είναι σε σχετικά απομακρυσμένο σημείο από τον ηπειρωτικό κορμό- ακούμε συνέχεια: «μα μπορούμε να έχουμε περισσότερα εναέρια μέσα;».

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να αντιληφθείτε πόσο δύσκολη είναι αυτή η άσκηση. Τα Erickson, τα βλέπετε, νομίζω είναι γνωστά σε όλους μας. Ίσως το πιο αποτελεσματικό ελικόπτερο δασοπυρόσβεσης το οποίο υπάρχει σήμερα στον κόσμο. Η χώρα έχει καταφέρει και έχει εξασφαλίσει να νοικιάσει δέκα τον αριθμό.

Ξέρετε πόσα Erickson υπάρχουν συνολικά στον κόσμο για ανάγκες δασοπυρόσβεσης; Το ξέρετε; Λιγότερα από 40. Η Ελλάδα έχει 10 από τα 35 που υπάρχουν. Δεν υπάρχουν περισσότερα. Για να δείτε πόσο δύσκολη είναι η εξασφάλιση και αυτών των πόρων.

Το ίδιο ισχύει για τους τράκτορες τους οποίους νοικιάζουμε και τους οποίους θα αποκτήσουμε. Το ίδιο ισχύει και για τη δυνατότητά μας, πια, να μπορούμε να έχουμε αεροσκάφη μέσα από διεθνή συνεργασία.

Το «rescEU» -ναι, αναφερθήκατε κ. Ανδρουλάκη- είναι μία επιτυχία για τη χώρα κι εγώ πρωτοστάτησα σε εκτελεστικό επίπεδο μαζί με τον κ. Στυλιανίδη στο να δημιουργηθεί, με την ιδιότητά του ως προηγούμενος Επίτροπος. Είναι μια πρόοδος σημαντική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τι δηλαδή; Το γεγονός ότι μπορούμε να ειδοποιούμε έναν ευρωπαϊκό μηχανισμό και αν υπάρχουν διαθέσιμα αεροσκάφη από ευρωπαϊκές χώρες να μας τα διαθέτουν.

Αλλά μας διαθέτουν αεροσκάφη και χώρες με τις οποίες δεν είμαστε συμβεβλημένες στο «rescEU». Η Τουρκία έστειλε αεροσκάφη, η Ιορδανία έστειλε αεροσκάφος, η Αίγυπτος μας στέλνει αεροσκάφη. Αυτά είναι αποτελέσματα και των καλών σχέσεων που έχουμε χτίσει όλα αυτά τα χρόνια. Και βέβαια, στο «rescEU» και γενικά στους πόρους για το τι πρέπει να επενδύσουμε από εδώ και στο εξής, προφανώς θα μπουν τα καινούργια αεροσκάφη, αλλά ακούμε συνέχεια: «πού είναι τα καινούρια Canadair;».

Δεν ξέρω πόσοι γνωρίζουν σε αυτή την αίθουσα και σίγουρα πόσοι που μας ακούνε γνωρίζουν ότι σήμερα δεν υπάρχει γραμμή παραγωγής Canadair. Η γραμμή παραγωγής Canadair πρέπει να ξαναμπεί μπροστά από την αρχή, με ένα καινούριο μοντέλο Canadair, που είναι το 515, για το οποίο οι πρώτοι που θα τα παραλάβουμε, οι πρώτοι που θα παραλάβουμε καινούρια Canadair 515, εκτιμώ καλώς εχόντων των πραγμάτων το 2026 -δύο, με πόρους από την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το «rescEU», και πέντε από το ειδικό επιχειρησιακό πρόγραμμα Πολιτικής Προστασίας, θα έρθω στη συνέχεια σε αυτό- θα είναι η χώρα μας.

Αλλά σήμερα, αν κάποιος θέλει να πάει να αγοράσει Canadair, το λέω αυτό διότι υπάρχει ένα εύλογο ερώτημα: «αγοράζουμε ή μισθώνουμε;». Δεν μπορούμε να αγοράσουμε. Όμως, κάνουμε την επιλογή για τα ελικόπτερα Erickson επειδή είναι πάρα πολύ ακριβά στην εκμίσθωση κι επειδή πράγματι είναι το καλύτερο εργαλείο το οποίο έχουμε στη διάθεσή μας, μέσα από το καινούριο επιχειρησιακό πρόγραμμα, να αγοράσουμε δέκα καινούργια ελικόπτερα Erickson.

Κι αν καταφέρουμε, μάλιστα, να κάνουμε και μία συμφωνία με χώρες του νοτίου ημισφαιρίου, όπως η Αυστραλία ενδεχομένως, και να μετακινούμε τα ελικόπτερα αυτά το δικό μας χειμώνα -που είναι καλοκαίρι στην Αυστραλία- στην Αυστραλία, μπορεί κι αυτές να είναι λύσεις που να μπορέσουμε με κάποιο τρόπο να επιμερίσουμε και το πολύ μεγάλο κόστος όχι μόνο της κτήσης τους, αλλά κυρίως της υποστήριξής τους.

Κι όλα αυτά προβλέπονται στο «ΑΙΓΙΣ». Μίλησε ο κ. Ανδρουλάκης: «τι έγινε, τι γίνεται με το ΑΙΓΙΣ»; Μα το «ΑΙΓΙΣ» τώρα υλοποιείται, το «ΑΙΓΙΣ» είναι πρόγραμμα, τομεακό πρόγραμμα του καινούριου ΕΣΠΑ. Είναι σχεδιασμένο με πολύ μεγάλη λεπτομέρεια, έγιναν κάποιες μικρές αναθεωρήσεις, περιλαμβάνει πολύ σημαντικές παρεμβάσεις και αρχίζει να υλοποιείται τώρα. Όπως σας είπα, και να θέλαμε να τα τρέχουμε πιο νωρίς, δεν υπάρχουν αεροπλάνα. Άρα το λέω διότι ας είμαστε λίγο προσεκτικοί γενικά στην κριτική μας εξ αποστάσεως ή καθέδρας, όταν δεν γνωρίζουμε πραγματικά τις λεπτομέρειες στο πεδίο.

Για τα ζητήματα τα οποία αφορούν τους καθαρισμούς γίνεται μια πολύ μεγάλη συζήτηση, σωστή: «μα τι κάνουμε εδώ; Παρεμβαίνουμε πάντα στην κατάσβεση, αλλά αγνοούμε την φροντίδα του δάσους». Και επί της αρχής αυτή η κριτική είναι σωστή, διότι όντως τα δάση μας είναι σε μεγάλο βαθμό παραμελημένα. Και είναι σε μεγάλο βαθμό παραμελημένα διότι εγκαταλείφθηκαν από τις δραστηριότητες που οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας έκαναν στα δάση.

Η δασοκάλυψη σήμερα στη χώρα είναι μεγαλύτερη από αυτή που ήταν τη δεκαετία του ‘60, παρά τις πυρκαγιές. Για έναν βασικό λόγο: ότι δασώθηκαν οι εγκαταλελειμμένοι αγροί. Ένα πρόβλημα το οποίο το έχουμε αντιμετωπίσει και σε άλλες εκφάνσεις σχετικά με τις χρήσεις γης. Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα στην χώρα.

Όμως, όσο τα δάση εγκαταλείπονται και δεν είναι παραγωγικά και είμαστε φοβικοί να ξανακάνουμε τα δάση μας παραγωγικά, τόσο πιο πολλές δυσκολίες θα έχουμε στην διαχείριση του δάσους. Είτε μιλάμε, λοιπόν, για την βιομάζα, είτε μιλάμε για τους ρητινοκαλλιεργητές, πρέπει να βρούμε τρόπο -εκτός από τη δουλειά την οποία κάνουμε εμείς ως κράτος- να ξανακάνουμε τα δάση μας πιο παραγωγικά, έτσι ώστε αυτό το οποίο αποκαλούμε «καθαρισμό του δάσους» να γίνεται μέσα από οικονομικά βιώσιμες δραστηριότητες.

Είναι μύθος να πιστεύουμε ότι μπορούμε να καθαρίσουμε όλα τα ελληνικά δάση. Μύθος. Τι μπορούμε να κάνουμε; Μπορούμε να προτεραιοποιήσουμε δάση τα οποία έχουν εξαιρετικά μεγάλη οικολογική σημασία. Δύο τέτοιες κατηγορίες: κάποια σπάνια δάση τα οποία πραγματικά αν καούν δεν μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε ποτέ με φυσική ή τεχνητή αναδάσωση. Και τα περιαστικά δάση της Αθήνας, και της Θεσσαλονίκης θα έλεγα, για λόγους οι οποίοι είναι απολύτως κατανοητοί.

Εμείς, λοιπόν, για πρώτη φορά τρέξαμε προγράμματα, αξίας 150 εκατομμυρίων, καθαρισμών δασών. Είναι τα προγράμματα «Antinero I», Α και Β, και «Antinero II». Δεν είχαν ξαναγίνει ποτέ αυτά στην Ελλάδα.

Και επειδή μιλάμε πολύ για το Ταμείο Ανάκαμψης, κ. Ανδρουλάκη, γνωρίζετε εσείς ότι προγράμματα του «Antinero» χρηματοδοτήθηκαν από το Ταμείο Ανάπτυξης και έγιναν καθαρισμοί; Έγιναν καθαρισμοί και πέρυσι και φέτος με χρήματα του Ταμείου Ανάκαμψης. Αναφερθήκατε στη Δαδιά, κ. Φάμελλε. Η Δαδιά είχε καθαριστεί πέρυσι, είχε γίνει καθαρισμός στη Δαδιά. Αλλά ο καθαρισμός δεν είναι η λύση στο πρόβλημα.

Και αντιπυρικές καινούργιες ανοίξαμε και καθαρισμούς κάναμε και έχουμε ένα μεγάλο σχέδιο το οποίο πρέπει να το κάνουμε ακόμα πιο τολμηρό για την διαχείριση των δασών μας. Αλλά δεν θα μπορέσουμε να καθαρίσουμε όλα μας τα δάση. Η έμφαση θα δοθεί, εκ των πραγμάτων, στα περιαστικά δάση της Αττικής τα οποία, ναι, πρέπει να τα φυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού και στα δάση εκείνα τα οποία έχουν μία ιδιαίτερη οικολογική σημασία. Και αυτά εδώ, τα καταθέτω στα πρακτικά παρακαλώ, όποιος ενδιαφέρεται να δει τη συγκεκριμένη δουλειά που έχουν κάνει οι δασικές μας υπηρεσίες του Υπουργείου Περιβάλλοντος και πού ακριβώς θέλουμε να στρέψουμε τη προσοχή μας.

Το ίδιο ισχύει και για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Εγώ δεν είμαι εδώ σήμερα να κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν. Ούτε πρόκειται να μεταθέσω την ευθύνη, αλλά η ευθύνη επιμερίζεται σήμερα. 25 εκατομμύρια δώσαμε, από 19 εκατομμύρια, για καθαρισμούς και αντιπυρικές ζώνες, ναι, και κάποια στιγμή θα κάνουμε το ταμείο. Όχι τώρα, θα το κάνουμε το ταμείο όμως και θα γνωρίζουν οι Δήμαρχοι εκείνοι ότι εάν υπάρχει πόρος ο οποίος έπρεπε να είχε απορροφηθεί και δεν απορροφήθηκε, αυτή η πληροφορία θα είναι δημόσια. Να το γνωρίζουν όλοι και εν όψει των δημοτικών εκλογών. Δεν θα δίνουμε εμείς λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό σε κάποιους οι οποίοι δεν θα κάνουν τη δουλειά για την οποία πήραν τα χρήματα αυτά.

Από εκεί και πέρα, η λογοδοσία δεν είναι μόνο ο έλεγχος τον οποίον ασκεί το Υπουργείο, είναι και πολιτική η λογοδοσία η οποία πρέπει να αναληφθεί.

Τι παραπάνω κάναμε; Δημιουργήσαμε ένα σύγχρονο μηχανισμό κρατικής αρωγής. Το arogi.gov.gr συγκέντρωσε μια πανσπερμία διατάξεων. Το είχαμε δει για πρώτη φορά -το θυμάται και καλά ο Κώστας Τσιάρας- το πρόβλημα το είδαμε για πρώτη φορά πάρα πολύ καλά στην Καρδίτσα, μετά τον «Ιανό», όπου διαπιστώσαμε ότι πάρα πολλές υπηρεσίες ασχολούνται με το ζήτημα αυτό.

Ενώσαμε τις υπηρεσίες αυτές σε μία πλατφόρμα, υπό την εποπτεία Υφυπουργού στο Υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, ώστε πια τα ζητήματα των αποζημιώσεων να τρέχουν πιο γρήγορα. Και βεβαίως το κράτος είναι εδώ πάντα να στηρίζει τους πολίτες, να κάνει παρεμβάσεις, να προστατεύει τις περιουσίες τους.

Έχουμε ένα πλαίσιο, πια, κρατικής αρωγής, το οποίο είναι πολύ γενναιόδωρο. Είναι πάρα πολύ τραυματικό να χάνει κανείς το σπίτι του σε μία πυρκαγιά. Πάρα πολύ τραυματικό. Δεν είναι μόνο -έχετε δίκιο σε αυτό που λέτε- δεν είναι μόνο το οικονομικό κόστος, είναι η πλήρης ψυχική διάλυση που κάτι τέτοιο συνεπάγεται, γι’ αυτό και η προστασία μας και η ιεράρχηση είναι πρώτα η ζωή η ανθρώπινη και των ζώων. Ναι, δεν ξεχνάμε τα ζώα μας. Και νομίζω ότι για πρώτη φορά -εδώ θέλω να πω συγχαρητήρια και στην Ειδική Γραμματεία του Υπουργείου Εσωτερικών- για πρώτη φορά έγινε συστηματική δουλειά. Άμα πάτε στο Γαλάτσι στο σχετικό καταφύγιο για τη φροντίδα των ζώων, των αδέσποτων ζώων, ειδικά αυτών που βρίσκονται στις πολύ δύσκολες συνθήκες μιας πυρκαγιάς.

Αλλά η ιεραρχία είναι: ζωή πρώτα, περιουσία μετά, κρίσιμες υποδομές και φυσικό περιβάλλον. Αυτή είναι η ιεραρχία, αλλά και γι’ αυτούς τους λίγους, ευτυχώς, γιατί δεν είναι πολλοί οι συμπολίτες που είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται, θα γνωρίζουν ότι έχουν το κράτος δίπλα τους έμπρακτα και με πολύ πιο γρήγορες ταχύτητες απ’ ό,τι στο παρελθόν.

Αυτά, λοιπόν, και δεν θέλω να μακρηγορήσω άλλο για αυτό το θέμα, κ. Πρόεδρε, γιατί φαντάζομαι ότι θα κάνουμε μια ειδική συζήτηση, αλλά ήθελα συνοπτικά να είμαστε τουλάχιστον στο ίδιο μήκος κύματος γι’ αυτά τα οποία έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Είναι αρκετά; Σας λέω πρώτος εγώ ότι δεν είναι αρκετά, γιατί οι συνθήκες της κλιματικής αλλαγής είναι τέτοιες που θα μας υποχρεώνουν διαρκώς να κάνουμε περισσότερα. Ναι, έχουμε φωτιές κάθε χρόνο; Έχουμε φωτιές κάθε χρόνο. Πάντα είχαμε, έχουμε, θα έχουμε.

Το ερώτημα είναι πώς θα έχουμε λιγότερες και κυρίως πώς δεν θα φτάνουμε στο σημείο, να έχουμε μεγάλες φωτιές, αυτό το οποίο αποκαλείται πια στη βιβλιογραφία ως «megafire», οι οποίες έχουν τόσο μεγάλη ένσταση που η κατάσβεσή τους γίνεται εξαιρετικά δύσκολη.

Και αυτό είναι και το πρόβλημα που έχουμε σήμερα στη Ρόδο με καινούργιες εστίες οι οποίες ξεπηδάνε συνέχεια και γι’ αυτό και το παιχνίδι παίζεται στην έγκαιρη παρέμβαση. Στην έγκαιρη παρέμβαση. Από τις 100 φωτιές που ανάβουν, οι 99 θα σβήσουν σχετικά γρήγορα. Η μία που θα ξεφύγει μπορεί να κάνει τη μεγάλη ζημιά και σε αυτήν πρέπει να στοχεύσουμε.

Και ναι, εμείς ήμασταν αυτοί που αλλάξαμε τον κανονισμό για την λειτουργία των πτητικών μέσων και στις δύσκολες μέρες, όταν έχουμε τη δυνατότητα και δεν έχουμε τόσες ενεργές φωτιές, με δείκτη επικινδυνότητας 4 ή 5, τα αεροπλάνα μας πετάνε γεμάτα και κάνουν προληπτικές περιπολίες, ειδικά οι τράκτορες, ώστε να μπορούν να κάνουν μια πρώτη προσβολή αν δουν μια μικρή εστία φωτιάς, που με μία στοχευμένη ρίψη νερού μπορείς αυτή την εστία να τη σβήσεις. Αυτά, λοιπόν, τα κάναμε.

Καλοδεχούμενη, λοιπόν, η κάθε κριτική, αλλά κυρίως να συνοδεύεται με προτάσεις έμπρακτης βελτίωσης ενός συστήματος το οποίο απέχει πολύ από εκεί που θέλουμε να είμαστε, αλλά κανείς δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι σκύψαμε πολύ προσεκτικά πάνω στο πρόβλημα, αυτό το οποίο το είδαμε σε όλη του την έκταση, τη φρικώδη αγριότητα μετά το Μάτι.

Στο οποίο Μάτι δεν πέταξε ούτε ένα εναέριο. Ούτε ένα εναέριο. Επειδή λέμε «πού είναι τα εναέρια;», δεν πέταξε ποτέ κανένα εναέριο στο Μάτι. Πήγε η φωτιά πολύ γρήγορα; Ναι, πήγε πολύ γρήγορα η φωτιά, αλλά κανένα εναέριο δεν πέταξε. Σήμερα δεν υπάρχει πυρκαγιά στη χώρα που να μην πετάνε εναέρια, αυτά που μπορούμε να διαθέσουμε.

Ναι καταλαβαίνω τον κάθε Δήμαρχο ο οποίος θα πάρει τηλέφωνο και θα πει στείλε μου παραπάνω εναέρια. Όμως ξέρετε ποια είναι η μεγάλη κατάκτηση αυτού του νέου επιχειρησιακού συστήματος; Ότι δεν παρεμβαίνουμε πια, δεν υπάρχει καμία πολιτική παρέμβαση στο πού θα πάνε τα εναέρια, καμία. Είναι αμιγώς επιχειρησιακή απόφαση της Πυροσβεστικής και του Συντονιστή.

Δεν είναι δική μας δουλειά να λέμε «στείλε το ένα εναέριο εδώ ή εκεί», επειδή πήρε οποιοσδήποτε Δήμαρχος, Βουλευτής, Υπουργός τηλέφωνο, όταν έχουμε εκατό φωτιές. Αυτό θα γίνει με κριτήρια. Και ναι, είναι φορές που προφανώς θα θέλαμε να είχαμε περισσότερα εναέρια, στη Ρόδο σήμερα, περισσότερα εναέρια στο Αίγιο. Αυτά έχουμε, με αυτά πρέπει να δουλέψουμε και είναι ήδη πολλά. Είναι πολλά περισσότερα απ’ ό,τι έχουν πολλές άλλες χώρες.

Σταματώ λοιπόν εδώ και συγγνώμη, κ. Πρόεδρε, αν μίλησα πιο εκτεταμένα και λίγο πιο συναισθηματικά για ένα θέμα το οποίο πιστεύω το γνωρίζω πια αρκετά καλά και έχω αφιερώσει πολλές ώρες στο να δω πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι στον τομέα αυτό.

Και ναι, για τα ζητήματα της κλιματικής μετάβασης και της κλιματικής ουδετερότητας, πάλι πρέπει να είμαστε, κ. Φάμελλε, συνεκτικοί εδώ σε αυτά που λέμε. Αν θέλουμε να φύγουμε από τον λιγνίτη δεν μπορούμε να λέμε «όχι» στην απολιγνιτοποίηση επειδή αυτό μπορεί να μην αρέσει σε κάποιες τοπικές κοινωνίες στην Δυτική Μακεδονία. Πρέπει να δούμε πώς θα τη σχεδιάσουμε με ένα δίκαιο τρόπο, ώστε οι άνθρωποι αυτοί να αισθάνονται ότι έχουν ένα μέλλον την επόμενη μέρα.

Πρέπει να στηρίξουμε τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Πρέπει να σπάσουμε αυτόν τον μύθο ο οποίος υπάρχει -και έχουμε μια ευθύνη όλοι μαζί εδώ- ότι τις φωτιές δήθεν τις βάζουμε για να μπουν ανεμογεννήτριες. Η μεγαλύτερη σαχλαμάρα που έχει ειπωθεί ποτέ. Η μεγαλύτερη σαχλαμάρα. Η φωτιά στην Δυτική Αττική σταμάτησε στις υφιστάμενες ανεμογεννήτριες. Εκεί σταμάτησε η φωτιά. Υπήρχανε ανεμογεννήτριες πολύ πριν μπει η φωτιά. Χρειαζόμαστε ανεμογεννήτριες, όπως χρειαζόμαστε και φωτοβολταϊκά. Και χαιρόμαστε που διπλασιάσαμε τον αριθμό των ΑΠΕ μετά από -θα έλεγα- μια περίοδο «νηνεμίας», για να είμαι επιεικής, τα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ.

Και σήμερα έχουμε, η μισή εγκατεστημένη ισχύ της χώρας μπήκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Και πρέπει να είμαστε μαζί, όλοι, σε αυτό το ζήτημα. Να μην δημιουργήσουμε άλλες αντισυσπειρώσεις μέσα στην ανάγκη μας να εγκαταστήσουμε περισσότερη ισχύ από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας. Και αύριο θα πάμε στις θαλάσσιες ανεμογεννήτριες, οι οποίες και αυτές έχουν μια ξεχωριστή σημασία, γιατί το αιολικό δυναμικό στην θάλασσα είναι ακόμα πιο ισχυρό.

Άρα, για όλα αυτά τα θέματα νομίζω ότι μπορούμε να αναζητήσουμε και πρέπει να αναζητήσουμε ευρύτερες συνθέσεις. Είναι τόσο μεγάλο το πρόβλημα, κανείς δεν γνωρίζει, δεν υπάρχει μαγική λύση. Η τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει σε πολλά τέτοια επίπεδα για το πώς μπορούμε να γινόμαστε καλύτεροι και πιο αποτελεσματικοί.

Είμαι πάντα ανοιχτός για προτάσεις. Αλλά, τονίζω, να είναι ξεκάθαρο το τι έχουμε κάνει, να αναζητηθούν ευθύνες εκεί που αναλογούν πάντα. Κανείς δεν τα κάνει τέλεια, κανείς δεν είναι αλάθητος. Αλλά, ταυτόχρονα, να ερχόμαστε με συγκεκριμένες προτάσεις και όχι με υπεραπλουστεύσεις οι οποίες μπορούν να ακούγονται ωραίες σε επίπεδο «τσιτάτου», αλλά δεν αντέχουν καθόλου στην κριτική, άμα σκάψεις λίγο πιο κάτω να δεις πραγματικά τι κρύβεται μέσα από μια πρόταση που μπορεί να ακούγεται ωραία στα αυτιά κάποιων.

Τώρα, για να μην μακρηγορήσω, δύο σύντομες παρατηρήσεις: πρώτον, για το ζήτημα του νομοσχεδίου της ψήφου των κατοίκων του εξωτερικού, των Ελλήνων που διαμένουν στο εξωτερικό. Νομίζω ότι ειπώθηκαν όλα, απλά θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι, κ. Φάμελλε, για να το καταλάβουν και αυτοί οι οποίοι μας ακούν, να καταλάβουν τι προτείνετε εσείς. Λοιπόν, εσείς προτείνετε τέσσερις βουλευτές Επικρατείας από ενιαίο ψηφοδέλτιο, περίπτωση δηλαδή λίγο δεκαπενταμελούς, δηλαδή μια λογική η οποία δεν αναθέτει τους βουλευτές, δεν τους ταυτίζει με κομματικούς σχηματισμούς. Και για να το πούμε με πολύ απλά λόγια, έτσι όπως είναι διαρθρωμένη η πρότασή σας, αυτός ο οποίος θα ψηφίσει στο εξωτερικό, ψηφίζει για Πρωθυπουργό, ναι ή όχι;

Ψηφίζει για Πρωθυπουργό; Όχι. Δεν ψηφίζει για Πρωθυπουργό. Να το ακούσουν όλοι, ότι η πρότασή σας είναι μια πρόταση με την οποία θα εκλέξετε τέσσερις βουλευτές, αλλά δεν θα προσμετράται η ψήφος για να εκλέξουν οι Έλληνες του εξωτερικού Πρωθυπουργό. Μα τι ψήφος είναι αυτή; Τι ψήφος είναι αυτή;

Τουλάχιστον να πείτε ότι είναι έτσι τα πράγματα. Μπορείτε να επιχειρηματολογήσετε για την πρότασή σας, αλλά τουλάχιστον μην κοροϊδεύετε τον κόσμο λέγοντας ότι εσείς είστε κοντά τους Έλληνες του εξωτερικού και μόνο εσείς αγωνίζεστε για την ισότιμη συμμετοχή τους στα κοινά, όταν ουσιαστικά τους δίνετε ένα δικαίωμα συμμετοχής το οποίο είναι τόσο κουτσουρεμένο που είναι ευθέως αντισυνταγματικό.

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση, καμία απολύτως περίπτωση αυτή η τροπολογία σας να στεκόταν και να άντεχε στην βάσανο της συνταγματικής κρίσης. Ο κ. Γεραπετρίτης νομίζω ότι θα επιστρέψει και θα σας απαντήσει, αν χρειάζεται για το ζήτημα αυτό, αλλιώς θα τα πει και η κα Υπουργός.

Τέλος, επειδή άκουσα κάποιες αναφορές για ζητήματα που έχουν να κάνουν με την εξωτερική πολιτική, από τον κ. Ανδρουλάκη κυρίως. Πρώτον, είναι βέβαιον ότι είμαι ανοιχτός σε οποιαδήποτε συζήτηση προ ημερησίας, σε επίπεδο κοινοβουλευτικού ελέγχου, για ζητήματα τα οποία αφορούν την εξωτερική πολιτική. Δεν θα μακρηγορήσω σήμερα για τα θέματα αυτά.

Όπως είμαι ανά πάσα στιγμή και ανοιχτός για οποιαδήποτε κατ’ ιδίαν ενημέρωση. Και τώρα σας καλώ, κ. Ανδρουλάκη, άμα θέλετε ελάτε να βρεθούμε. Το ίδιο ισχύει και για όλους τους πολιτικούς αρχηγούς. Υπάρχουν ενημερώσεις οι οποίες γίνονται κατ’ ιδίαν, το έχω κάνει και στο παρελθόν. Το ίδιο θα ισχύει και για τον ή την καινούργια Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ όταν εκλεγεί. Είμαι ανοιχτός, ανά πάσα στιγμή, άμα θέλετε, εδώ είμαι. Ξέρετε πού θα με βρείτε. Ελάτε επιτέλους να κάνουμε και αυτή τη συνάντηση η οποία έχει τόσο πολύ αργήσει, να σας ενημερώσω για τη συνάντηση την οποία είχα με τον κ. Erdoğan.

Όμως, θέλω να αποσαφηνίσω από το βήμα της Βουλής κάτι το οποίο έτυχε, θα έλεγα, παρερμηνείας από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης: ουδέποτε ο κ. Erdoğan στη συνάντηση την οποία είχα μου έθεσε ζητήματα τα οποία αφορούν την εθνική κυριαρχία. Και να μου τα έθετε, η απάντηση την οποία θα λάμβανε θα ήταν η γνωστή. Απλά για να αποσαφηνίσουμε τι ειπώθηκε και τι δεν ειπώθηκε σε αυτή τη συνάντηση.

Και μία τελευταία αναφορά, έκανε η κα Κωνσταντοπούλου -και σωστά- μία αναφορά στο ζήτημα της Κύπρου, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αποκατάσταση της Δημοκρατίας είχε δυστυχώς ως γενεσιουργό -όχι αιτία, αλλά αφορμή- την εισβολή στην Κύπρο, μία τραγωδία η οποία στοιχειώνει ακόμα τον Ελληνισμό.

Και να σας πω ότι επειδή θα βρεθώ και στην Κύπρο την Τετάρτη, στην πρώτη μου επίσημη επίσκεψη ως νεοεκλεγής Πρωθυπουργός της πατρίδας μας, ότι η χώρα μας παραμένει αταλάντευτη στην αναζήτηση δικαίωσης η οποία θα τερματίζει την εισβολή και την κατοχή στην Κύπρο, πάντα στη λογική της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και πάντα συμβατή με τις αποφάσεις του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Και προφανώς αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε συζήτηση θέτει ως βάση αφετηρίας μία λύση δύο κρατών, απορρίπτεται. Απορρίπτεται όχι μόνο από την Ελλάδα, πιστεύω ότι απορρίπτεται και από όλο τον κυπριακό Ελληνισμό.

Και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε, κ. Ανδρουλάκη, ότι η δική μας κυβέρνηση ήταν αυτή η οποία κατάφερε και εξασφάλισε αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, οι οποίες συνδέουν την πρόοδο των ευρωτουρκικών σχέσεων με τη σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο και με τη διασφάλιση της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της πατρίδας μας.

Αλλά δεν θέλω να πω περισσότερα για το θέμα αυτό, καθώς η σημερινή μέρα είναι, παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, και να κλείσω με αυτό, μια μέρα στην οποία πετυχαίνουμε κάτι πολύ σημαντικό. Όπως είπα και στην πρωτολογία μου, μετά από 48 χρόνια καταφέρνουμε επιτέλους να κάνουμε πράξη κάτι το οποίο αποτελούσε τον διακαή πόθο Ελλήνων του εξωτερικού, οι οποίοι με τόσο -θα έλεγα- μεγάλη συναισθηματική ταύτιση αναζητούν ένα τρόπο συμμετοχής στα κοινά μας. Τους δίνουμε, επιτέλους, την αυτονόητη δυνατότητα να μπορούν να ψηφίζουν για κυβέρνηση, για βουλευτές -και Επικρατείας, καθώς σας θυμίζω ότι με τον προηγούμενο νόμο είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε έναν υποψήφιο βουλευτή Επικρατείας από τον Ελληνισμό της Διασποράς.

Κι επειδή κάνατε μία αναφορά στον κ. Στυλιανίδη, φαντάζομαι ότι θα σας απαντήσει και ο ίδιος, είμαστε πολύ υπερήφανοι που έχουμε τον κ. Στυλιανίδη να εκπροσωπεί τον κυπριακό Ελληνισμό στα έδρανα της Ελληνικής Βουλής.