Ο Γεώργιος Ράλλης (*26 Δεκεμβρίου 1918 – †15 Μαρτίου 2006) γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το οποίο αποφοίτησε το 1939. Κατά τον ελληνοιταλικό πόλεμο του 1940-1941 πολέμησε στη Βόρειο Ήπειρο ως ανθυπίλαρχος του Ιππικού.

Το 1950, εκλέχθηκε για πρώτη φορά Βουλευτής Αθηνών με το Λαϊκό Κόμμα και επανεκλέχθηκε βουλευτής στην ίδια περιφέρεια με τα κόμματα Ελληνικός Συναγερμός (1951-1952) και Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (1956). Διετέλεσε Υπουργός Προεδρίας της Κυβερνήσεως (1954-1956), Δημοσίων Έργων και Συγκοινωνιών (1956-1958), Εσωτερικών (1961–1963), και Δημόσιας Τάξης και προσωρινά Κοινωνικής Πρόνοιας (ως το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

Κατά την επταετή δικτατορία, τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό, φυλακίστηκε, και εξορίστηκε στην Κάσο για την ανοιχτή αντιστασιακή του δράση. Σύμφωνα με τον ίδιο, η περίοδος της δικτατορίας σημάδεψε την πολιτική του σκέψη, καθώς  βρέθηκε στην φυλακή από κοινού με αριστερούς πολιτικούς κρατουμένους, όπου διαπίστωσε πως πολλοί από τους πρώην αντιπάλους του ήταν άνθρωποι καλλιεργημένοι, πατριώτες και με βαθιά γνώση.

Αφότου έχρισε υπουργός των κυβερνήσεων του Κωνσταντίνου Καραμανλή σε σειρά χαρτοφυλακίων (Προεδρίας της Κυβερνήσεως, Παιδείας, Συντονισμού, Εξωτερικών) από το 1974 ως το 1980, ο Γεώργιος Ράλλης ανέλαβε Πρωθυπουργός, αντικαθιστώντας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ο οποίος είχε εκλεγεί στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Ταυτόχρονα, εξελέγη Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματος.

Ως Πρωθυπουργός, επικύρωσε την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, ενώ η διακυβέρνησή του χαρακτηρίσθηκε από μετριοπάθεια και πλουραλιστικό πολιτικό ύφος. Μετά την ήττα της ΝΔ στις εκλογές του 1981, παρέμεινε βουλευτής ως το 1993.