Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (*8 Μαρτίου 1907 – †23 Απριλίου 1998) διετέλεσε τέσσερις φορές Πρωθυπουργός και δύο φορές Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Γεννήθηκε στην Πρώτη Σερρών, το 1923 μετακόμισε στην Αθήνα και φοίτησε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία αποφοίτησε το 1929. Από το 1930 ως το 1935 άσκησε δικηγορία στις Σέρρες.

Στις εκλογές του 1935 για τη Συντακτική Συνέλευση εξελέγη σε ηλικία 28 ετών Πληρεξούσιος Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα. Στις εκλογές του 1946 επανεξελέγη Βουλευτής Σερρών με το Λαϊκό Κόμμα και κατέλαβε σειρά χαρτοφυλακίων ως Υπουργός Εργασίας (1946-1947), Μεταφορών (1948) και Κοινωνικής Πρόνοιας (1948 – 1950), Δημοσίων Έργων (1952-1955) και Συγκοινωνιών (1954-1955). Το 1955 του ανατέθηκε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ως αρχηγός της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ένωσης (ΕΡΕ), διετέλεσε Πρωθυπουργός από το 1956 ως το 1963, οπότε και αποχώρησε για το Παρίσι.

Με την πτώση της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών το 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής επέστρεψε στην Ελλάδα και ανέλαβε το σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας με άμεσα καθήκοντα την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τη διαχείριση της κρίσης που προκάλεσε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ίδρυσε τη Νέα Δημοκρατία, κόμμα με το οποίο κέρδισε τις εθνικές εκλογές του 1974 και του 1977, και διετέλεσε Πρωθυπουργός ως τις 10 Μαΐου 1980 και την πρώτη εκλογή του στο αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η μεταδικτατορική θητεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή συνδέθηκε κυρίως με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, την υιοθέτηση Συντάγματος αβασίλευτης δημοκρατίας, τη νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, την ένταξη της Ελλάδας στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, και τα πρώτα βήματα ανασυγκρότησης και οικονομικής ανάπτυξης στη Μεταπολίτευση.